Zoals velen zich herinneren, vormt de onderzoeksopdracht een pittig onderdeel van de opleiding tot bedrijfs- of verzekeringsarts. Een flink deel van de aios kiest voor een kwalitatief onderzoek. Ze verzamelen hun gegevens via zes tot tien korte interviews over het onderwerp dat ze bestuderen. In de verslagen die ik heb kunnen lezen, zie ik dat de kleine deelnemersgroep vaak geworven wordt ‘via het netwerk van de onderzoeker'. Geeft dit zo een goed beeld van wat er speelt? De lezer wordt op dat punt gerustgesteld, want ‘uit het zesde interview kwamen geen nieuwe inzichten meer naar voren zodat saturatie was bereikt'. Het is duidelijk dat het hier niet om de zuurstofsaturatie gaat. Met datasaturatie (of verzadiging) wordt bij kwalitatief onderzoek bedoeld dat uit de laatste interviews, observaties of groepsgesprekken geen nieuwe informatie meer naar voren komt. Saturatie lijkt zo een kwaliteitsgarantie: ‘zeker, het was een klein onderzoek, maar toch zijn alle relevante opvattingen van collega's in kaart gebracht'.

Waarom zou je als werkende in een lichamelijk zwaar beroep in je vrije tijd nog actief moeten zijn? Bart Cillekens schreef er een proefschrift over dat hij begin dit jaar aan de Vrije Universiteit Amsterdam verdedigde. De WHO-richtlijn over lichamelijke activiteit en sedentair gedrag stelt dat bewegen goed is en meer bewegen beter. De minimale wekelijkse dosis voor volwassenen is 150 minuten (2,5 uur) aan matig intensieve lichamelijke activiteit. Te denken valt aan wandelen, fietsen, dansen of tuinieren. En bij voorkeur twee tot drie keer per week spier- en botversterkende oefeningen en balanstraining. Waarom zou je dan als werkende in een lichamelijk zwaar beroep in je vrije tijd nog actief moeten zijn?

Een bedrijfsarts heeft een inzetbaarheidsprofiel (IZP) opgesteld bij een werknemer die zichzelf als autist beschouwt. Na een klacht over onder meer de inhoud van het IZP komt het tuchtcollege tot het oordeel dat het IZP onjuist is opgesteld. De klacht is gegrond, een waarschuwing de maatregel.

De functionele capaciteitenevaluatie (FCE) wordt in de praktijk nauwelijks door bedrijfsartsen benut. De vraag is waarom dit zo is.

De val van het kabinet heeft Nederland opnieuw in een periode van politieke onzekerheid gestort. Nieuwe verkiezingen staan voor de deur. En met verkiezingen komen nieuwe keuzes, nieuwe prioriteiten. En hopelijk de moed om verouderde structuren te doorbreken die de samenleving niet langer vooruithelpen.

Resultaten van een retrospectief cohortonderzoek naar arbeidsparticipatie en het functioneren van de knie na ledemaat-sparende chirurgie.

Hoe vaak ben jij vandaag al afgedwaald van wat je echt wilde doen? We leven in een wereld van continue connectiviteit, waarin afleiding schuilt om iedere hoek. Onze eindeloze to-dolijsten en overvolle agenda zijn een genadeloze spiegel van hoe het er in ons hoofd aan toegaat: we zitten voortdurend in de overdrive en onze focus is compleet zoek. Geen wonder dat stress- en burn-outcijfers pieken als nooit tevoren.

Klager is werknemer en door de bedrijfsarts volledig arbeidsongeschikt geacht, terwijl klager van mening is dat hij beter gemeld kon worden. Daarnaast is klager ontevreden over de aanvraag van een second opinion. Het centraal tuchtcollege oordeelt de klacht over die aanvraag gegrond.

Als je dit leest ben ik al met pensioen. In de loop van 36 jaar sociale geneeskunde heb ik veel materiaal verzameld. Voordat ik mijn archief ging overdragen aan het Trefpunt Medische Geschiedenis in Urk, waar een sectie sociale geneeskunde aanwezig is, leek het me leuk om het nog eens door te nemen.

Een recente uitspraak van het Gerechtshof Den Haag1 maakte weer eens duidelijk dat bedrijfsartsen tijdens de (verzuim)begeleiding oplettend moeten zijn of een werknemer een chronische ziekte of handicap heeft.