Als je dit leest ben ik al met pensioen. In de loop van 36 jaar sociale geneeskunde heb ik veel materiaal verzameld. Voordat ik mijn archief ging overdragen aan het Trefpunt Medische Geschiedenis in Urk, waar een sectie sociale geneeskunde aanwezig is, leek het me leuk om het nog eens door te nemen.
Het is grappig hoe oude spullen herinneringen oproepen. Ik ging nadenken over hoe de verzekeringsgeneeskunde zich in die tijd heeft ontwikkeld. Zo kwam ik een dagje tijdschrijven tegen uit 1992. Op één dag deed ik toen vier nieuwe WAO-beoordelingen, twee herbeoordelingen, een voorziening en twee telefonische beoordelingen. Daarnaast had ik tweemaal overleg met de arbeidsdeskundige, verwerkte ik binnengekomen medische informatie en schreef ik alle rapporten. Het inlezen in een dossier kostte 5 tot 15 minuten, een spreekuur duurde 15 tot 35 minuten en het rapporteren was in 5 tot 15 minuten klaar.
Wat een verschil met nu! Tegenwoordig doe ik nog maar twee WIA-beoordelingen op een dag (en herbeoordelingen blijven liggen door achterstanden), het dossier bestuderen duurt 45 minuten, een spreekuur een uur of langer en het rapporteren en invoeren in de computer 2,5 uur. En dan heb ik het nog niet eens over het zelf schrijven van brieven, het opzoeken van adressen van behandelaars, het overleg met de arbeidsdeskundige en die ellendige computerstoringen.
‘Ik hoef me niet meer druk te maken en ga genieten’
Dit enorme verschil heeft verschillende oorzaken. De WIA-beoordeling is veel complexer dan een WAO-beoordeling, de administratieve ondersteuning is tegenwoordig minimaal (onder meer zelf typen in plaats van inspreken) en de eisen aan de beoordeling en rapportage zijn veel hoger. De kwaliteit van de beoordeling is wel duidelijk verbeterd, met meer richtlijnen en standaarden, professionele gespreksmethoden, casuïstiekbesprekingen, intercollegiale toetsing en meer training en nascholing. Ook de onderbouwing en argumentatie van het oordeel is sterk verbeterd. Maar al deze veranderingen hebben gezorgd voor flinke achterstanden. WIA-beoordelingen zijn nu zes maanden te laat, iets wat vroeger ondenkbaar was.
Op de valreep nog een paar ideeën ter verbetering: taakdelegatie zou een oplossing kunnen zijn om de verzekeringsarts efficiënter in te zetten. Dit staat nu nog in de kinderschoenen, er zijn behoorlijke verschillen in invulling van de inzet van taakdelegatie. De beroepsgroep zou dit meer kunnen professionaliseren. Toch is het de vraag of dit voldoende is om de problemen op te lossen.
Misschien moeten we een andere oplossing uit de oude doos halen: meer samenwerking tussen bedrijfs- en verzekeringsartsen. Een bedrijfsarts is specialist in de begeleiding naar werk, niet in de beoordeling van belastbaarheid. De meeste cliënten van de bedrijfsarts gaan weer aan het werk, slechts een enkeling haalt de WIA-poort. Als de verzekeringsarts vanaf een jaar ziekte als adviseur wordt ingezet, kan in overleg de belastbaarheid worden vastgesteld. Het is de moeite waard om in een pilot te onderzoeken of dit efficiënt werkt.
Maar goed, ik hoef me er niet meer druk om te maken. Ik ga genieten van mijn ‘gouden jaren’.
