Onder vrouwen is de stijging verreweg het sterkst: zes keer zoveel diagnoses, tegenover tweeënhalf keer zoveel bij de mannen. Ook de sociaal-economische klasse speelt een rol, blijkt uit de cijfers van het CBS. De groep die ADHD-medicatie krijgt voorgeschreven is het kleinst bij de hogere inkomens. In Dagblad van het Noorden waarschuwt Laura Batstra, hoogleraar orthopedagogiek aan de Rijksuniversiteit Groningen, voor medicijngebruik tegen ADHD. ‘Bij de helft van de volwassenen werkt het niet en ook op de langere termijn is het effect dubieus. Dan zijn er nog de bijwerkingen op je hart- vaatsysteem en risico’s op psychische problemen. Het zijn geen onschuldige snoepjes’, aldus Batstra.

Veel beter zou het volgens Batstra zijn om te kijken naar de omgeving van mensen die ADHD-klachten ervaren en de vraag te stellen waarom zoveel mensen in de maatschappij deze klachten ervaren. ‘Een classificatie legt oorzaak en oplossing bij het individu en dan is er geen oog voor stressgevende omstandigheden, terwijl die wel vaak een rol spelen bij onrust en concentratieproblemen.’ 

Ook kinderpsychiater Branko van Hulst, die onderzoek doet naar ADHD, is het hiermee eens. In De Volkskrant zegt hij dat er twee manieren zijn om naar de stijging te kijken. ‘Als zo veel mensen vastlopen met hun aandacht en concentratie, moeten we kritisch kijken naar de omgeving waarin zij zich staande proberen te houden – naar de maatschappij dus.’  

Van Hulst neemt de toename in het aantal diagnoses bij vrouwen als voorbeeld. Hij stelt dat de maatschappij vrouwen oneigenlijke druk oplegt. ‘Bijvoorbeeld door de verschillende rollen die ze naast elkaar hebben: een baan en het grootste deel van de zorgtaken. Als je hierin vastloopt als vrouw en je noemt het ADHD, is het een probleem van jezelf en niet van je omstandigheden.’ En juist die omstandigheden zou je moeten aanpassen, vindt Van Hulst, bijvoorbeeld door zorgtaken anders te verdelen. Kijk hier voor de CBS-cijfers over ADHD.