Vergrijzing en duurzame inzetbaarheid zijn steeds belangrijker thema’s, zeker als het gaat om de beschikbaarheid van voldoende dokters.

Wat is dat toch met die oudere bedrijfsartsen die na jaren met de poten in de modder van het bedrijf te hebben gestaan, willen vluchten naar de droge dreven van de zorg.1 Voelen ze zich niet gewaardeerd of missen ze de erkenning van de grote jongens. ‘Je kunt altijd nog bedrijfsarts worden’, tekende illustrator Peter van Straaten ooit. Het zit ’m, zo lijkt het, vooral in de aard van het werk. Dat is saai geworden. Alleen maar verzuim. Inderdaad, tegen jonge artsen zou ik dan ook willen zeggen: word geen bedrijfsarts. Tenzij door de markt gedwongen, zoals in de jaren 80 veel van de aanstaand gepensioneerde bedrijfsartsen overkwam. Gelukkig bleek achteraf het bedrijfsartsenschap toch reuze mee te vallen.

Precies 50 jaar geleden, op 23 februari 1969, promoveerde Jan Stumphius in Amsterdam op zijn baanbrekende onderzoek Asbest in een bedrijfsbevolking. En het is ruim 25 jaar geleden dat in Nederland het asbestverbod van kracht werd. Zo lang heeft het dus nog geduurd – bijna 25 jaar – voordat beschikbare kennis resulteerde in adequate regelgeving.

Het kabinet is met ingang van dit nieuwe jaar toch al ruim een jaar ‘oud’, maar op het gebied van bedrijfsgezondheidszorg en sociale verzekering hebben we nog weinig concreets gezien.

Hoe groot is de kans dat ik in een rolstoel terechtkom? Die vraag spookt de laatste tijd soms door mijn hoofd. Voordat u vergenoegd in uw handen wrijft met de gedachte: wat een interessante nieuwe fobie, ik denk dat dit scenario niet ondenkbeeldig is.