Klager verwijt de bedrijfsarts zijn medisch beroepsgeheim te hebben geschonden door de diagnose van klager te delen met de werkgever. Klager maakt dit op uit e-mailcorrespondentie tussen de bedrijfsarts en de waarnemend teamleider van klager. De waarnemend teamleider heeft aan de bedrijfsarts per e-mail de vraag gesteld of er chronische (medische) beperkingen zijn voor terugkeer in eigen functie. De teamleider geeft aan dat er sprake is van de diagnose schizofrenie. In hoeverre is deze diagnose bij de bedrijfsarts ook bekend? De bedrijfsarts heeft geantwoord: ‘Ik ben bekend met zijn diagnose. Vooralsnog zijn er geen redenen om af te wijken van het pad: terugkeer naar eigen werk. Indien er in de aankomende re-integratie stagnatie of moeilijkheden zouden ontstaan door beperkingen als gevolg van zijn ziekte, dan dient dit goed omschreven te worden en kan op basis daarvan worden afgeweken van de terugkeer naar eigen werk en kan ingezet worden op terugkeer naar ander passend werk. Vooraf, op basis van de diagnose alleen, is er nu geen reden om af te wijken.’

In het verweer bij het tuchtcollege verklaart de bedrijfsarts dat hij met zijn reactie geprobeerd heeft om zo gepast en afhoudend mogelijk te antwoorden. Dit door de suggestie van de waarnemend teamleider niet te weerspreken en niet te bevestigen.

Tijdens het mondeling vooronderzoek is gesproken over een aanvraag door de werkgever van een expertiserapport bij een psychiater. Volgens klager had de bedrijfsarts niet moeten meewerken aan deze aanvraag.

Het regionaal tuchtcollege constateert dat uit de e-mail niet volgt dat de bedrijfsarts eerder met de werkgever van klager over de diagnose heeft gesproken. De waarnemend teamleider schrijft immers dat hij via klager zelf op de hoogte is van de diagnose schizofrenie en vraagt aan de bedrijfsarts of dit ook bij hem bekend is. Voor zover klager met zijn klacht bedoeld heeft dat de bedrijfsarts (actief) de diagnose met de werkgever van klager zou hebben gedeeld, is de klacht dan ook ongegrond. Voor zover klager met zijn klacht bedoeld heeft dat de bedrijfsarts in zijn antwoord op de vraag van de waarnemend teamleider te veel informatie heeft gegeven, volgt het college dat niet. De reactie van de bedrijfsarts is neutraal en bevestigt de suggestie van de waarnemend teamleider niet. De bedrijfsarts heeft hiermee dan ook naar het oordeel van het college niet tuchtrechtelijk verwijtbaar gehandeld.

Het regionaal tuchtcollege merkt op dat tijdens het mondeling vooronderzoek gesproken is over de aanvraag van een expertiserapport bij een psychiater waaraan de bedrijfsarts niet had moeten meewerken. In het klaagschrift gaat klager in zijn geheel niet in op dit punt en tijdens het mondeling vooronderzoek heeft klager volstaan met deze korte opmerking. Voor zover klager hierover een (aanvullende) klacht heeft willen indienen, vindt het college het gebruikelijk dat een dergelijke aanvraag door de betrokken bedrijfsarts wordt ingediend. Waarom de bedrijfsarts hieraan niet had moeten meewerken wordt door klager niet onderbouwd. Deze klacht is dan ook ongegrond. Het centraal tuchtcollege beschouwt dit dan ook niet als onderdeel van de klacht. Bij zitting in beroep geeft de bedrijfsarts overigens aan dat het beter was geweest als hij niet alleen was afgegaan op de informatie van de werkgever en klager eerst zelf zou hebben gesproken voordat hij overging tot het doen van de aanvraag van de expertise.

De teamleider meldt de diagnose schizofrenie en vraagt de bedrijfsarts of dit bekend is

Hoewel de klacht door het centraal tuchtcollege ongegrond is verklaard, zijn uit deze tuchtzaak wel leerpunten te trekken. Discussie over een diagnose past niet in de communicatie tussen bedrijfsarts en een leidinggevende. Als de werkgever aangeeft een expertise te willen, dan zal de bedrijfsarts het verzoek met de betrokken werknemer bespreken voordat hij verwijst. De betrokken bedrijfsarts in deze zaak erkent dat ook.