De eerste versie van de Beschrijving Arbeidsbelastbaarheid & Re-integratie (BAR) is een feit. Bij de totstandkoming van BAR 1.0 was onder meer een expertgroep betrokken van twaalf bedrijfsartsen, arbeidsdeskundigen en verzekeringsartsen. Vier van hen (zie kader) geven hun mening over het geboekte resultaat en vertellen waarom doorontwikkeling nodig is om van de BAR een succes te maken.

De bedrijfsarts (BA) en verzekeringsarts (VA) oordelen beiden over de belastbaarheid van de werknemer, maar doen dit vanuit een verschillend beoordelingskader. Toch gebruiken zij hiervoor gelijksoortige instrumenten. In deze dossierstudie wordt van 102 cases de mate van overeenstemming bepaald tussen de beoordeling door de BA (voor het Actueel Oordeel in een IZP of gelijksoortig instrument) en de beoordeling door de VA (voor de WIA-claimbeoordeling in een FML).

Voor het ontwikkelen van een gezamenlijk begrippen- en referentiekader binnen het BAR-project zijn de ervaringen onderzocht met de huidige manier van communiceren tussen professionals onderling (bedrijfsarts, arbeidsdeskundige en verzekeringsarts) en tussen werknemer, werkgever en professionals.

Wereldwijd en door de eeuwen heen hebben opvattingen over ziekte en arbeidsongeschiktheid een ontwikkeling doorgemaakt. Dit op basis van praktische ervaringen, wetenschappelijke inzichten en determinanten van arbeidsongeschiktheid die daarbij een rol spelen. Dit artikel beschrijft een paar van die opvattingen van de afgelopen 200 jaar. Vervolgens wordt beschreven hoe deze denkbeelden van invloed zijn geweest op de ontwikkeling van internationale classificaties.

Een gezamenlijk begrippen- en referentiekader voor bedrijfsartsen, arbeidsdeskundigen en verzekeringsartsen bevordert de samenwerking tussen deze professionals en kan daarmee bijdragen aan de re-integratie van zieke werknemers binnen het Poortwachterproces. In opdracht van het ministerie van SZW zijn we met het onderzoeksteam binnen het BAR-project op basis van een literatuur- en een interviewstudie uitgegaan van de International classification of functioning, disability and health (ICF) als basis voor het ontwikkelen van dit begrippen- en referentiekader en gekoppeld instrument.

Sinds de invoering van de WAO in 1967 zijn de juridische kaders voor de beoordeling van arbeidsongeschiktheid sterk veranderd onder invloed van maatschappelijke ontwikkelingen1. In essentie zijn echter in de huidige sociaal-medische beoordeling van verdienvermogen, de destijds ontwikkelde werkwijze en instrumenten nog steeds herkenbaar. In deze bijdrage worden in het kort de oorsprong, ontwikkeling en aanpassingen van de gehanteerde methodieken geschetst. De beschrijving van de CBBS-methodiek kon beknopt worden gehouden, omdat een uitgebreide versie beschikbaar is van de hand van wijlen collega Eddy Cohen.2

I’m in the business of people, not people as business. Met deze overtuiging in mijn dokterstas meldde ik me aan voor de expertgroep voor de BAR. Dat de mening van de werknemer daarin een plek zou krijgen trok me over de streep. Want we versterken gezond en veilig gedrag door te starten bij werknemer en werkgever.

Op verzoek van de werkgever start de bedrijfsarts een begeleiding bij een 60-jarige vrouw met frequent verzuim. De status van het spreekuur blijkt onduidelijk. De begeleiding verloopt moeizaam en leidt tot een klacht bij het regionaal tuchtcollege.

Het Nationaal Vergiftigingen Informatie Centrum ziet een verontrustende toename van arbeidsongevallen met gevaarlijke stoffen. Dit aantal is de afgelopen jaren meer dan verdubbeld. De meestvoorkomende vorm van blootstelling was inhalatie, gevolgd door huid- en oogcontact. Hierbij ging het vaak om zuren, logen en gassen. Het gros van de patiënten had lichte tot matige gezondheidsklachten. Minder frequent werden ernstige gezondheidseffecten gerapporteerd.