“Maar waaraan zie je dan dat het niet echt is?” Ik kijk naar de wielrenners die door het Engelse landschap fietsen. Een amateurkoers, zo hard gaat het niet, dat zie ik ook wel. Twee renners ontsnappen en sprinten naar de finish, ieder aan hun eigen kant van de weg. We zitten op de bank, zo meteen zal de eerste dode vallen. Het theatrale spel en de ongeloofwaardige plot vind ik juist zo ontspannend aan Midsomer Murders. Maar mijn vriend kan deze kleurige opening niet aanzien. Veel te onecht. Waaraan je dat ziet? Dat ziet toch iedereen. Alleen al die ontknoping. Twee wielrenners die wegsprinten. Het wordt zogenaamd spannend, maar ze zitten niet bij elkaar in het wiel, ze fietsen vrolijk honderden meters naast elkaar. Zo gaat dat toch niet. Ja, nu hij het zegt, zie ik het ook.

Voetbal is geen rugby. Een bedrijfsarts is geen verzekeringsarts. Dat was de kop van een opvallend, maar ook vooral treurig stemmend opinieartikel van bedrijfsarts Jaap Dogger in het aprilnummer van het Tijdschrift voor Bedrijfs- en Verzekeringsgeneeskunde (TBV). Een beschouwing uit het pre-coronatijdperk. Dat wel.

Bij de woorden houd afstand denkt u waarschijnlijk meteen aan anderhalve meter. Zo gaat dat nu de coronacrisis ons al weer een half jaar in de greep houdt.

Wat is de overeenkomst tussen alcohol- en middelenmisbruik enerzijds en een epidemie anderzijds? Maar liefst twee referaten opgenomen in de special van dit TBV bespreken artikelen met het woord ‘epidemie’ in hun titel. Waar de corona-epidemie in korte tijd de samenleving weet stil te leggen, maar vroeg of laat aan zijn aftocht moet beginnen, lijkt het alsof aan de opmars van opiaten en andere verslavende middelen voorlopig nog geen einde komt.

Gaan bedrijfs- en verzekeringsartsen zich de komende jaren nu juist wel of juist niet inzetten voor meer samenwerking en afstemming?