Voor het ontwikkelen van een gezamenlijk begrippen- en referentiekader binnen het BAR-project zijn de ervaringen onderzocht met de huidige manier van communiceren tussen professionals onderling (bedrijfsarts, arbeidsdeskundige en verzekeringsarts) en tussen werknemer, werkgever en professionals.

Wereldwijd en door de eeuwen heen hebben opvattingen over ziekte en arbeidsongeschiktheid een ontwikkeling doorgemaakt. Dit op basis van praktische ervaringen, wetenschappelijke inzichten en determinanten van arbeidsongeschiktheid die daarbij een rol spelen. Dit artikel beschrijft een paar van die opvattingen van de afgelopen 200 jaar. Vervolgens wordt beschreven hoe deze denkbeelden van invloed zijn geweest op de ontwikkeling van internationale classificaties.

Een gezamenlijk begrippen- en referentiekader voor bedrijfsartsen, arbeidsdeskundigen en verzekeringsartsen bevordert de samenwerking tussen deze professionals en kan daarmee bijdragen aan de re-integratie van zieke werknemers binnen het Poortwachterproces. In opdracht van het ministerie van SZW zijn we met het onderzoeksteam binnen het BAR-project op basis van een literatuur- en een interviewstudie uitgegaan van de International classification of functioning, disability and health (ICF) als basis voor het ontwikkelen van dit begrippen- en referentiekader en gekoppeld instrument.

Sinds de invoering van de WAO in 1967 zijn de juridische kaders voor de beoordeling van arbeidsongeschiktheid sterk veranderd onder invloed van maatschappelijke ontwikkelingen1. In essentie zijn echter in de huidige sociaal-medische beoordeling van verdienvermogen, de destijds ontwikkelde werkwijze en instrumenten nog steeds herkenbaar. In deze bijdrage worden in het kort de oorsprong, ontwikkeling en aanpassingen van de gehanteerde methodieken geschetst. De beschrijving van de CBBS-methodiek kon beknopt worden gehouden, omdat een uitgebreide versie beschikbaar is van de hand van wijlen collega Eddy Cohen.2

I’m in the business of people, not people as business. Met deze overtuiging in mijn dokterstas meldde ik me aan voor de expertgroep voor de BAR. Dat de mening van de werknemer daarin een plek zou krijgen trok me over de streep. Want we versterken gezond en veilig gedrag door te starten bij werknemer en werkgever.

Op verzoek van de werkgever start de bedrijfsarts een begeleiding bij een 60-jarige vrouw met frequent verzuim. De status van het spreekuur blijkt onduidelijk. De begeleiding verloopt moeizaam en leidt tot een klacht bij het regionaal tuchtcollege.

Het Nationaal Vergiftigingen Informatie Centrum ziet een verontrustende toename van arbeidsongevallen met gevaarlijke stoffen. Dit aantal is de afgelopen jaren meer dan verdubbeld. De meestvoorkomende vorm van blootstelling was inhalatie, gevolgd door huid- en oogcontact. Hierbij ging het vaak om zuren, logen en gassen. Het gros van de patiënten had lichte tot matige gezondheidsklachten. Minder frequent werden ernstige gezondheidseffecten gerapporteerd.

De beperkende maatregelen als gevolg van de Covid-19-pandemie hebben een forse impact op de dagelijkse routines van mensen. Uit onderzoek is bekend dat de mate van verstoring van die routines een voorspeller is van depressieve symptomen. Kahawage en co-auteurs hebben één speciaal aspect van de fenomenologie van stemmingsstoornissen onderzocht: de subjectieve beleving van een periode van circadiane verstoring.

Multiple Sclerose (MS) is een chronische aandoening van het centrale zenuwstelsel die gepaard gaat met een grote impact op het dagelijks leven. Zo ervaart een groot deel van de mensen met MS problemen op het werk.

Dit artikel* gaat in op genderspecifieke aspecten in de relatie tussen werk en gezondheid. Dit illustreren we bij twee veelvoorkomende gezondheidsproblemen. Wat betekent het rekening houden met verschillen tussen mannen en vrouwen bij begeleiding ter voorkoming van uitval uit het werk of bij terugkeer naar werk? Kennis hierover verdiept het inzicht in gezondheidsproblemen. Bewustwording van bestaande man-vrouwverschillen en meer kennis bij bedrijfs- en verzekeringsartsen over genderspecifieke aspecten kunnen leiden tot een meer proactieve begeleiding van werkgerelateerde gezondheidsproblemen.