Toen ook de huisartsgeneeskunde (waarin ik had gehoopt om een stukje oncologie en palliatieve zorg op te pakken) te zwaar bleek, ben ik bij het UWV verzekeringsgeneeskunde gaan doen. Ik miste daar de benodigde dynamiek in het werk. Bovendien werd ik toen ziek en bleek mijn werkgever slecht met zieke medewerkers om te kunnen gaan, zeker als er nog geen diagnose is, maar wel veel beperkingen. Ik heb daar bijvoorbeeld geen medewerking ervaren bij het afronden van de opleiding. Inmiddels leek mij de bedrijfsgeneeskunde meer passend en kreeg ik daar een kans. Ik begon gedoseerd en trof er een enthousiaste leidinggevende die mijn ambitie en kwaliteiten zag. Hij zorgde ervoor dat ik in opleiding kon. Dat was bij de SGBO. Daar heb ik heel veel steun ervaren van de zeer met mij meedenkende instituutsopleider die steeds in mogelijkheden is blijven denken.

Dat mijn enthousiaste leidinggevende niet door een deur kon met het interne hoofd opleiding wist ik natuurlijk niet. Nadat ik een jaar opleiding had afgerond, zei mijn leidinggevende dat ik het goed deed en dat ik me niets van de opmerkingen van het hoofd opleiding over mijn werkduur moest aantrekken. Zij eiste dat iedereen die in opleiding was, vier dagen moest werken. Als dat niet lukte, kon ik de opleiding niet afmaken. Ik werkte toen drie dagen, voor mij medisch het maximaal haalbare. Inmiddels was de diagnose MS gesteld. Daardoor kon ik retrospectief voor mezelf goed verklaren waarom de dingen gegaan waren zoals ze gegaan zijn.

Ik ben toen zzp’er geworden. Het is de beste beslissing ooit geweest om zo verder te gaan, de opleiding af te ronden en nu heerlijk in de bedrijfsgeneeskunde te mogen werken. Om zelf mijn agenda te regelen en te kijken naar de mogelijkheden die ik heb. Al voordat ik officieel geregistreerd was als bedrijfsarts, heb ik de opleiding voor klinisch arbeidsgeneeskundige oncologie afgerond. Dus zo heb ik uiteindelijk het beste uit twee werelden kunnen combineren.