Al snel bleek het ziekenhuis echter geen goede werkplek voor mij te zijn. De overdrachten, waarbij je als arts-assistent zeker niet op de beste plek plaatsneemt, bleken simpelweg geen haalbare kaart. Dit gold ook voor groepsdiscussies en drukte op de kamer in een spoedsituatie. Dit bleef voor mijn bazen niet onopgemerkt. Subtiel werd geopperd of onderzoek doen niet bij me zou passen. Dat was in elk geval níet wat ik wilde, maar wat dan wel? Na enkele meeloopmomenten en vele overdenkingen, startte ik als anios bedrijfsgeneeskunde.

Inmiddels, als aios, ben ik nog altijd heel tevreden met mijn keuze voor de bedrijfsgeneeskunde. Naast de positieve verrassing over de inhoud, past de werkplek ook gehoortechnisch – veel een-op-een-contact – goed bij mij. Het vertrouwen in mijn functioneren nam, na de opgelopen deuk in het ziekenhuis, langzaamaan weer wat toe.

Toch loop ik als slechthorende, jonge vrouw regelmatig tegen moeilijkheden aan. Vanzelfsprekend – en gelukkig maar – is het gros van de mensen niet slechthorend. Dit maakt echter dat de maatschappij hier ook niet op is ingesteld. Zo is de akoestiek in vergaderzalen naar mijn ervaring vaak matig te noemen. Dat geldt ook voor mijn opleiding in een oud klooster en de bijscholing van mijn werk in een oude fabriek. Vrijwel iedereen is bereid om rekening te houden met mijn beperkingen. Toch wordt dit heel vaak bij herhaling vergeten.

Voorlopig is mijn ervaring met werken met mijn beperking zeker niet negatief. Toch zal het altijd meer inzet vragen dan voor iemand zonder beperkingen, bijvoorbeeld in de vorm van vragen om hulp en aanpassingen. Gediscrimineerd heb ik mij nooit gevoeld, onzeker en alleen in de zoektocht naar passend werk wel. Door mijn beperking zijn er deuren gesloten, maar waardeer ik inmiddels ook de deuren die erdoor zijn geopend.