De verkiezingen zijn inmiddels achter de rug. De stemmen geteld. Wat de uitslag ook is: de vraag blijft wat we met elkaar belangrijk vinden. Welke samenleving willen we zijn? Welke verandering is noodzakelijk voor écht gelijke kansen en écht gelijke behandeling?
Discriminatie en kansenongelijkheid zijn geen abstracte begrippen. Ze zijn tastbaar, voelbaar, en voor velen dagelijkse realiteit. In dit nummer lees je over mensen die structureel op achterstand staan, vanwege hun afkomst, leeftijd, beperking, genderidentiteit, psychische kwetsbaarheid of sociaal-economische situatie. Door onbedoelde effecten van beleid en systemen die ongelijkheid in stand houden of zelfs versterken. Soms schuren dingen zonder dat we het doorhebben. Niet uit kwade wil, maar omdat we het niet herkennen, niet aanvoelen of niet weten. Ook dat verdient onze aandacht, want het overkomt ons allemaal.
‘Laten we erkennen dat gezond werken niet voor iedereen vanzelfsprekend is’
De bijdragen in dit nummer laten zien dat het anders kan én moet. Of het nu gaat om arbeidsmigranten, transgenderpersonen, mensen met een beperking of ouderen die worden afgeschreven. Ongelijkheid ontstaat niet vanzelf. Hebben we te weinig aandacht? Zijn we te weinig alert? Staan we écht stil bij welke verandering nodig is? En ja, soms is het ook gewoon verrekte lastig om dingen goed aan te pakken. Maar dat is geen reden om het niet te blijven proberen.
Daarom deze oproep: laten we samen een moreel akkoord sluiten. Geen formeel document, maar een innerlijke belofte. Aan onszelf, aan elkaar, aan de mensen die we adviseren en begeleiden. Dat we niet wegkijken. Dat we erkennen dat gezond werken niet voor iedereen vanzelfsprekend is en dat we onze invloed gebruiken om dat te veranderen. In beleid, in praktijk, in gesprek.
We hoeven het niet allemaal tegelijk op te lossen. Maar niets doen is geen optie meer. De signalen zijn te duidelijk, de gevolgen te groot. Juist in ons vakgebied kunnen we verschil maken, niet door grootse gebaren, maar door dagelijkse, kleine, maar bewuste keuzes die verandering brengen.
En dat begint met luisteren. Naar verhalen die we misschien nog niet kennen. Naar ervaringen die ongemakkelijk kunnen zijn. Naar mensen die al te vaak het gevoel hebben gehad dat hun stem er niet toe doet. Alleen als we echt luisteren, kunnen we ook echt handelen.
Waar kunnen we ruimte maken voor andere perspectieven, voor andere stemmen? Echte gelijkwaardigheid vraagt niet alleen om beleid en systemen die eerlijker zijn, maar ook om mensen die bereid zijn zichzelf eerlijk te bevragen. Dáár begint duurzame verandering. De toekomst is niet neutraal. Die maken we samen.
