Contacteczeem komt in de huisartsenpraktijk voor bij ongeveer 4% van de patiënten boven de 18 jaar. Hierbij komt irritatief contacteczeem (ICD) veel vaker voor (80% van de contactdermatitis-gevallen) dan allergisch contacteczeem (ACD). Bij allergische contactdermatitis vindt sensibilisatie aan een antigeen plaats en volgt er uiteindelijk een reactie op re-exposure. Er ontstaan huidafwijkingen die gepaard gaan met jeuk, roodheid, irritatie en soms pijn. Deze is vaak het gevolg van de huiddefecten en eventuele secundaire infecties van de huid, ontstaan door een doorbroken huidbarrière. Contactallergieën komen bij diverse beroepsbeoefenaars voor, zoals kappers, metselaars en metaal bewerkers.1

De klacht in deze zaak is geformuleerd door een werkgever en was gericht tegen de eigen bedrijfsarts. Aanleiding is een door de bedrijfsarts voorgesteld terugkeerplan dat mislukte. Er bleek een conflict tussen werkgever en werknemer onder te liggen. De bedrijfsarts heeft vervolgens nagelaten contact met de werkgever op te nemen of andere interventies te adviseren. Hij heeft zich nog proberen te verschuilen achter een casemanager, waar het tuchtcollege uiteraard niet in mee ging. De klacht heeft tot een berisping geleid.

Eén op de vijf werknemers heeft chronische pijn aan het bewegingsapparaat. Dit gaat in veel gevallen gepaard met een verminderde arbeidsparticipatie. Een bewezen effectieve aanpak om arbeidsparticipatie voor deze groep mensen te verbeteren is revalidatie gericht op arbeid. Het proefschrift van Timo Beemster beoogt bij te dragen aan kwaliteitsverbetering van trajecten voor arbeidsrevalidatie.

Voor u ligt alweer TBV nummer 3 van 2020. Na het overgangsjaar 2019 met negen edities ontvangt u vanaf dit jaar acht edities. We blijven wel gewoon van 1 tot 10 nummeren. Twee extra dikke edities krijgen een dubbelnummer. Een winterspecial in januari, zoals u vorige maand met het verschijnen van TBV 1/2 hebt kunnen zien, en een zomerspecial in juni: TBV 6/7. De bedoeling is dat we die specials ook daadwerkelijk voor een deel vullen met artikelen rond één thema, zoals we dat de afgelopen jaren al met regelmaat hebben gedaan.

In december 2019 overleed Harry van den Haak, van 1997 tot 2000 voorzitter van de NVVG. Velen zullen Harry niet meer kennen: na zijn vertrek werkte hij buiten de verzekeringsgeneeskunde. Met zijn verscheiden herleven herinneringen aan roerige tijden van ons vak en van onze vereniging.

Musculoskeletale aandoeningen (MSA) zijn de meest frequent gerapporteerde beroepsgebonden aandoeningen in de Europese Unie.1 Onnatuurlijke werkhoudingen, langdurig zitten en repetitieve bewegingen tijdens het beeldschermwerk zijn risicofactoren, omdat ze tot verhoogde spierspanning kunnen leiden. Er moet voor beeldschermwerkers echter ook rekening worden gehouden met andere werkgerelateerde factoren, zoals de taakinhoud, de werkdruk en -sfeer, de inrichting van de werkpost et cetera.2,3

Chronische ziekte wordt vaak geassocieerd met een verminderd energieniveau, wat kan leiden tot verminderd vermogen werkactiviteiten vol te houden gedurende een aantal uren per dag, de beperkte duurbelastbaarheid. Het verminderen van de arbeidsduur is een frequent toegepaste interventie bij werkenden met een chronische ziekte om een goede match tussen hun werkvermogen en werkeisen te bevorderen.

Laszlo Erdodi (1980), professor in Psychology at Windsor University in Canada, gave a lecture on Performance Validity Tests at the VG-dagen in November 2019. TBV took the chance to interview him about his specialty, and the use of PVTs in occupational health and insurance medicine.

Behandelaren neigen er over het algemeen niet toe om bij hun patiënten secundaire motieven te overwegen. Dat is ten onrechte. Van Egmond et al1 beschrijven onderzoek in een psychiatrische polikliniek. Aan 99 patiënten werd de vraag gesteld: ‘Verwacht u dat uw behandelaar u helpt of bemiddelt ten opzichte van derden?’ Daarop antwoordden 41 patiënten ‘ja’. Slechts 9 patiënten vertelden de psychiater over deze verwachtingen.

Een ruim deel van de Nederlandse bevolking mist de gezondheidsvaardigheden om informatie over ziekte en gezondheid goed te interpreteren en effectief met zorgverleners te communiceren. Doordat ze bijvoorbeeld hun medicijnen onjuist gebruiken, verloopt hun behandeling niet optimaal, ervaren ze meer gezondheidsproblemen en doen ze een groter beroep op de zorg. Beperkte gezondheidsvaardigheden dragen zo bij aan ongelijkheid in gezondheid en levensverwachting. Mariska Oosterveld, Janneke Noordman en Jany Rademakers brachten deze problematiek voor de curatieve sector in kaart. Hun studie wordt hier besproken omdat beperkte gezondheidsvaardigheden ook gepaard gaan met een beperkt vermogen tot herstelgedrag bij verzuim.