De overleving van mensen met kanker verbetert. Ook verzekeringsartsen die arbeidsongeschiktheidsbeoordelingen doen, hebben daar in toenemende mate mee te maken. Zij kunnen daardoor ethische dilemma’s ervaren bij de beoordeling van de belastbaarheid van mensen met een beperkte levensverwachting door kanker.

Bij het Instituut Hoogbegaafdheid Volwassenen (IHBV) is al langer bekend dat hoogbegaafden als ze bij de hulpverleners terechtkomen, het gevoel hebben dat ze niet adequaat geholpen worden.5 Dat kan te maken hebben met de diagnostiek, behandeling en bejegening. De hoogbegaafden willen graag dat de hulpverlener voldoende informatie geeft, minder herhaalt, niet eindeloos uitlegt, maar vooral samen met de cliënt nadenkt over de problematiek. Het toepassen van Acceptance and Commitment Therapy (ACT) in hulpverlening aan hoogbegaafde volwassenen zou hier een verandering in kunnen brengen.

Op 6 oktober 2020 presenteerden tijdens een digitaal symposium dertien aios bedrijfs- en verzekeringsgeneeskunde de (voorlopige) bevindingen van hun onderzoek, uitgevoerd in het kader van de opleiding bij NSPOH.

Shoushtarian M, Alizadehsani R, Khosravi A, Acevedo N, McKay CM, Nahavandi S, et al. Objective measurement of tinnitus using functional near-infrared spectroscopy and machine learning. PLoS ONE 15(11): e0241695. https://​doi.​org/​10.​1371/​journal.​pone.​0241695 Chronische tinnitus is een ernstige aandoening die 6-20% van de volwassenen treft en hun kwaliteit van leven ernstig kan schaden. Tinnitus kan leiden tot stress, depressie en cognitieve dysfunctie. Dat is de aanhef van het hierboven vermelde artikel, van de hand van een groep onderzoekers uit Melbourne. Zij presenteren een nieuwe ontwikkeling in het tinnitusonderzoek: een nieuwe techniek om tinnitus objectief vast te stellen.

Knieartrose is niet te genezen, de prevalentie neemt de komende jaren sterk toe, vooral bij werkenden, veel patiënten zijn niet tevreden over het effect van hun niet-operatieve behandeling voor werk, en helaas heeft de laatste behandeloptie – een knieprothese – voor een groot aantal patiënten ernstige bijwerkingen voor werkhervatting.

Door de coronacrisis is er in de samenleving meer oog gekomen voor hoe ingrijpend een behandeling op de IC kan zijn voor het fysiek en mentaal functioneren. Een aanzienlijk deel van de patiënten houdt er jarenlang klachten aan over, vaak met een verminderde kwaliteit van leven en aanzienlijke beperkingen tot gevolg.2,3 De overkoepelende term die gebruikt wordt voor alle nieuw ontstane of verergerde klachten die patiënten ervaren als gevolg van de IC-behandeling is het Post Intensive Care Syndroom, oftewel PICS.3 Naar schatting ervaart 50-70% van de patiënten die één jaar na de IC-behandeling nog in leven is klachten die vallen onder de noemer PICS.2,4

Het SARS-CoV-2-virus heeft na een snelle verspreiding over de hele wereld een enorme impact, die nog steeds blijft voortduren. Een infectie met dit virus veroorzaakt de ziekte die coronavirus disease 2019 (COVID-19) wordt genoemd.1-4 COVID-19 is een ziekte die zich meestal uit in luchtwegklachten, en intussen is ook gebleken dat het hele menselijk lichaam aangetast kan worden. Het kan dus ook als een systeemziekte gezien worden.5,6

Omdat blootstelling aan het Severe Acute Respiratory Syndrome-Coronavirus type 2 (Sars-Cov-2 virus) ook in het werk kan plaatsvinden1, kan COVID-19 in voorkomende gevallen als een beroepsziekte worden gemeld. Het doel van dit artikel is een overzicht geven uit welke sectoren deze meldingen komen en wat de karakteristieken zijn van de werknemers die gemeld zijn met COVID-19.

Voelen mensen zich beter als ze zich in hun werk kunnen blijven ontwikkelen? En zijn er individuele verschillen in leer- en ontwikkelbehoefte? Arjan van Dam, als psycholoog afgestudeerd in occupational health, onderzocht deze vragen aan de hand van de achievement goal orientation theory (AGO). Wat uitleg helpt om zijn promotieonderzoek beter te begrijpen.

Mensen met een chronische fysieke aandoening krijgen vaak te maken met beperkingen in dagelijks handelen en maatschappelijke participatie, waaronder arbeidsparticipatie. Naast diagnose-specifieke verschillen zijn er ook algemene kenmerken van chronische fysieke aandoeningen die de arbeidsparticipatie kunnen beïnvloeden, zoals pijn, vermoeidheid, lichamelijke beperkingen, variabiliteit in symptomen, een onvoorspelbaar verloop en langdurige gevolgen. Om die reden zou een generieke benadering gebruikt kunnen worden om de arbeidsparticipatie te verbeteren